Ik kan je vertellen, bovenop zo'n bus zitten is echt wel supertop! Je zit op een rek waaraan je je vast kunt houden en je voelt je geweldig. De wind suist om je oren, je ruikt en ziet de natuur veel beter en toch is het rustig. Tja niet in alle landen mag je op de bus rijden, dus als het dan kan moet je het doen. In de steden mag het niet.

Na een uurtje komen we aan bij het rivierencamp in Kodari waar we 3 dagen verblijven. Om dit te bereiken moeten we eerst nog wel een brug over. De brug is 150 meter lang en hangt op 170 meter hoogte, voor mensen (Jeroen) met hoogtevrees niet de leukste weg. Diana probeert hem nog gerust te stellen door te zeggen dat het een ijzeren hangbrug is met kabels en een zwitserse constructie. Nou dat maakt Jeroen niets uit, gewoon eroverheen, achter jou aan en doorlopen. Hij heeft het gedaan, petje af!

The last Resort zoals het rivierencamp heet, ligt in de jungle van Nepal, vlak tegen dorpjes aan. Met de komst van dit resort hebben veel dorpsbewoners werk gekregen en zijn er ook op ander gebied veel verbeteringen doorgevoerd. Zo loopt er nu een stenen pad van het bovenste dorp naar de brug beneden. En ook de brug om de overkant te bereiken was er eerst niet, men moest omlopen. Het resort straalt een hoop rust uit, we slapen in legertenten waar echte bedden in staan. Diana heeft in Tibet al doorgegeven dat zij hier een massage wil krijgen en kan meteen de eerste dag terecht. Wat een genot, een uur lang masseren. De masseur vindt knopen in haar benen waarvan zij niet wist dat ze die had of daar konden zitten. Ze gaat morgen weer!

Het interieur van het restaurant is veelal gemaakt van hout en er zijn heerlijke banken waar je op neer kunt ploffen. Wat een weelde zo midden in de natuur, daar waren we wel aan toe na al dat gereis.

De volgende dag zouden we een kleine wandeling van 1,5 uur gaan maken. Twee jongens van de groep gingen canoeing (door een waterval afdalen) en wij zouden meelopen naar het beginpunt en vandaar uit verder gaan. Het regende alleen te hard, dus ging het niet door. Diana zag de bui al hangen en regelt dat ze met nog 4 andere dames de sauna in kan. De sauna wordt verwarmd door een gaskachel die vanaf de buitenkant aangestoken wordt. Het duurt 2 uur voordat de sauna warm is, maar om ½ 2 konden we erin. Er komt een mannetje die water op de stoompijp gooit waardoor de luchtvochtigheid snel omhoog gaat en daarmee ook de temperatuur, echt geweldig. De jongens komen terug van het canoeing en blijken toch wel wat bloedzuigers opgelopen te hebben, ach ja regentijd.

Het weer klaarde op en Jeroen maakt toch nog de wandeling door de hoger gelegen dorpjes en komt ook de rijstvelden tegen. We hebben het prima naar onze zin.

Op de laatste dag hebben we ons opgegeven voor raften. We moeten die dag sowieso afreizen naar Kathmundu en met raften ben je al halverwege. Na een uitgebreide instructie gaan we te boot. Het gaat goed, we hebben een sterk team dat goed samenwerkt. Op een bepaald moment worden de 2 boten aan de kant gelegd want de instructeurs willen de situatie van de rivier verder op gaan bestuderen. Het heeft de afgelopen 2 dagen behoorlijk geregend dus de situatie is veranderd. Bij terugkomst horen we dat er een categorie 4+ aankomt, maar dat wij die aankunnen. We gaan door en moeten hard werken om niet om te slaan. Ja, gelukt, het gaat goed en we peddelen verder. Maar al snel roept Jeroen die voorin zit; Hee, daar komt Ruben aangedreven. En ja, Ruben werd door de kayak bij onze boot afgeleverd en we halen hem snel binnen. Het blijkt dat de andere boot over de kop is gegaan en 7 van de 9 inzittenden overboord zijn gegaan. Een schokkende ervaring, mensen zagen familieleden over zich heen vliegen, waren elkaar kwijt, werden meters meegevoerd door het water of waren onder de boot terecht gekomen. Maar uiteindelijk is iedereen gered en hadden we ook alle peddels nog. Het systeem van het raftteam is goed, er varen altijd 2 kayaks naast de raftboten mee om te assisteren in reddingssituaties. Na een lunch die door de mannen van het raftteam bereid was gaan we met de bus verder naar Kathmandu. De bus zet ons af bij ons hotel, wat ons wel een beetje een schaamtegevoel geeft. Het hotel is namelijk supermooi, één van de mooiste van de reis, met zwembad en deze mannen hebben niet zoveel of kunnen zich dit niet veroorloven. Na een drankje in de bar om bij te komen en een overheerlijke warme douche gaan we met z'n allen wat eten.

De volgende dag gaan we naar dePashupatinath en de Bodhnath.

De Pashupatinath is een heilige plaats aan de Bagmatirivier waar de hindoes hun crematies uitvoeren in de buitenlucht. Alles wat niet meer nodig is, wordt de rivier ingegooid. De jongetjes uit het dorp staan klaar om alles op te vissen en dan weer door te verkopen. Sommige sarongs hebben maar 5 minuten over de dode heen gelegen en zijn van zeer mooie kwaliteit.

Aan de oever op grote ronde pilaren worden priesterrituelen uitgevoerd. Vaak zit er een rijke, iemand van de hogere kaste, herkenbaar aan het stuk wit/geel touw wat hij omheeft, samen met een priester op zo'n pilaar. De priester zegent bepaalde bakjes gemaakt van bladeren waarop bloemblaadjes, kruiden etc. liggen (alles met heizame krachten) en de rijke offert dit in de rivier zodat er beter aan zijn gebeden gehoor gegeven kan worden. Een aparte wereld hier, zo heel anders dan waar we vandaan komen, een heel ander land, een heel ander geloof. De hindoes berusten ook veel meer in hun lot, nu zijn ze schoenmaker maar als ze goed doen komen ze in een volgend leven terug neen hogere kaste. Hierdoor is er ook minder criminaliteit.

We lopen over het tempelcomplex en dorpjes naar de Bodhnath. Op het tempelcomplex zijn veel apen aanwezig die alles waarvan ze vermoedden dat het eten bevat vastgrijpen en hun tanden inzetten. Ze zijn niet zo aardig, de bevolking waarschuwt ons hier al voor. De Bodhnath is de grootste stoepa ter wereld en prachtig om te zien. Helaas begint het te regenen als we daar zijn dus maken we een snelle ronde.

's Middags gaan we met 3 anderen van de groep naar het Durbar square. Dit staat op de Unesco lijst en daarom een bezoek waard. Het is het monumentale centrum van Kathmandu met tempels, paleizen, pagodes, beelden etc, er is veel te zien. Maar wat een zooitje. Je mag als toerist betalen om erop te kunnen en er staan gidsen die je wel rond willen leiden. Over het plein rijdt al het verkeer en iedereen loopt kriskras door elkaar. Wat ook niet helpt is dat er een staking van de vuilnisophalers is, dus de hopen afval stapelen zich op. In deze drukte zijn er ook nog eens zeer volhardende verkopers wat resulteert dat Diana zeer geergerd reageert tegen één die weer met zijn fluit aankomt; 'I don't like it!' Helemaal verbouwereerd herhaalt hij haar woorden. We gaan natuurlijk even binnen bij Kumari Ghar, het huis waar de levende godin woont. Ze laat zich tegen betaling 3 seconden zien, ja forget it, dat doen we dus niet. Het verhaal is dat de godin reincarneert in een 3 jarig meisje van een goede kaste. Zij wordt weggehaald bij haar familie en in het huis geplaatst. Ze mag bijna niet bewegen want dan zou ze zich kunnen bezeren en bloed betekent het onherstelbare einde van haar heiligheid. Als haar maandstonden beginnen wordt ze teruggestuurd naar haar familie.

Wij hebben al snel genoeg van Durbar square en gaan rondstruinen door de straatjes. Ook daar vind je veel tempels, badplaatsen etc die de moeite waard zijn. We lopen nog langs een bijeenkomst van een hindoestaanse guru, al net zo idioot als in Nederland met veel 'verlichte' aanhangers. Iets verder komt rechts uit een steegje een toerist gelopen, we bekijken wat het is. Het is een restaurant en we gaan naar binnen. Daar komen we in een binnentuin met veel groen en water, echt een oase in die drukke stad. We blijven hier 2 uur hangen en gaan dan terug naar het hotel.

Het gaat snel, we zijn al bijna door onze reis heen. Vandaag gaan we 's ochtends met de gids mee een wandeling maken door nepalese dorpjes. Ontzettend leuk om het leven van dichtbij mee te maken. Het is een beetje druilerig in de ochtend, maar later breekt de zon door. Ook in nepal weer mazzel met het weer, want het zou hier nu bloedheet moeten zijn, 30 graden en verstikkend. Bij terugkomst in het hotel lekker het zwembad ingedoken en Diana is rond een uur of 5 met Nicole de stad ingegaan om nog wat kleine dingetjes te kopen. 's Avonds met de hele groep gegeten als afsluiter, Diana had een typisch Nepalees gerecht wat opgediend werd met allemaal verschillende bakjes, iedereen vroeg zich af wat zij nou weer had. Het was natuurlijk veel te veel, maar wel lekker.

Vandaag uitslapen! Geen programma, we hoeven alleen maar voor 12 uur onze spullen ingepakt te hebben. Nou dat lukte, om 10 uur waren we klaar en zijn nog maar even het zwembad ingedoken. Op naar het vliegveld van Kathmandu, we gaan naar Delhi. Mijn god wat een controle, elke plek waar je langs kwam werd je gefouilleerd en je tas bekeken. Bij de douane, bij het inchecken, bij de gate en zelfs voordat je het vliegtuig inging. Op Delhi komen we aan rond 18 uur en hebben we een wachttijd van6 uur. We zitten met een clubje van 5 wat te kleppen en besluiten met zijn 5en rond 1930 wat te gaan eten in het restaurant, dat breekt de tijd wel lekker. In ene staat Rik daar, 1 van de jongens van de groep, want de paspoorten moeten ingeleverd worden. Deze worden meegenomen en krijg je na een aantal uur pas weer terug. Om 12 uur werden we opgehaald om de bagage te checken. Deze staat dan van 14 personen bij elkaar en als ze je naam roepen moet je aanwijzen wat jouw bagage is. Dan mag je door de fouilleer sessie en handbagage check en kun je gaan shoppen. Tja, allemaal Indiase dingen, daar zijn we niet geweest. Uiteindelijk vlogen we om 1.50 uur naar Wenen. Na een korte wachttijd mochten we door naar Amsterdam waar we om 9.30 landden. Ja, we zijn weer thuis en sterker nog, we zitten in ons eigen huis. De jongens die er tijdelijk als huisbewaarders inzitten konden al ergens anders terecht en vonden het voor ons wel zo lekker als wij gewoon in ons eigen huis konden. En geloof me, dat is echt superlekker!!

Helaas is er nu dus wel een eind gekomen aan onze lange periode van verlof. Het echte leven begint weer, werkperikelen, huisperikelen. Gisteren zelfs voor het eerst sinds maanden weer op een gasfornuis gekookt. Ik moet zeggen, het is allemaal nog erg onwerkelijk en ik weet niet of ik er wel zo blij mee ben.

De afgelopen maanden zijn ons prima bevallen, we hebben ongelooflijk veel meegemaakt. Het zijn uiteindelijk 2 heel verschillende reizen geworden en het voelt ook als 2 periodes en niet 1 geheel. Maar alletwee waren ze prachtig en hebben we genoten. Misschien in de toekomst een soort van combi door te gaan wandelen in Nepal.

Dank jullie wel allemaal voor het meeleven de afgelopen maanden. Op bepaalde momenten, zeker in de eerste periode, hebben we daar heel veel steun aangehad. We zullen jullie zeker gaan zien en misschien met wel meer mooie foto's. We hebben in totaal ongeveer 2000 foto's gemaakt, dus wie weet.

Doeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii